Vermoedelijk wordt momenteel over geen “recht”  zoveel gediscussieerd als het recht op vrijheid van meningsuiting. Dat heeft veel te maken met de aanslag op het hoofdkantoor van het satirische weekblad Charlie Hebdo. Een aanslag waarbij 12 mensen om het leven kwamen. Verantwoordelijk waren twee Frans-Algerijnse broers die zich wilden wreken op het anti-fundamentalistische karakter van het tijdschrift, waarin spottende cartoons over de profeet Mohammed prijkten. Moet kunnen, toch? Bij de vrijheid van meningsuiting gaat het immers om de vrijheid van expressie en die vrijheid gaat boven alles. Volgens sommigen. De aanslag staat niet op zichzelf. Een Deense schutter met een naam die in de verste verte niet doet vermoeden dat hij uit Denemarken afkomstig is vermoordde twee burgers, waarschijnlijk in een poging om de Deense cartoonist Lars Vilks om het leven te brengen. Ook Vilks is de profeet Mohammed namelijk niet welgevallig. En op een dodenlijst die sinds 2013 op internet circuleert worden moslims opgeroepen tot het plegen van aanslagen tegen mensen die ‘misdaden tegen de islam’ hebben begaan. De lijst bevat o.a. de namen van Geert Wilders en Salman Rushdie. Naarmate de multiculturele samenleving meer implodeert nemen de spanningen en tegenstellingen toe. Onze vrijheid van meningsuiting is kennelijk de […]

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Maar kent zijn grenzen. Grenzen die met grote regelmaat worden overschreden door mensen die, vaak onder een pseudoniem of aka, op internet de meest grove beledigingen debiteren. Dat valt dan onder belediging, smaad, laster of discriminatie, dat in verschillende varianten strafbaar is gesteld. Een politicus mag zich meer permitteren dan een gewone burger. Dat is juridisch onomstreden en vindt bevestiging in een reeks uitspraken van het EHRM. In een politiek debat moet een politicus zijn opvattingen kenbaar kunnen maken, ook al zijn die grievend of schokkend. Dat laatste speelde een rol bij een strafzaak tegen de lijsttrekker van de Republikeinse Moderne Partij die in het kader van een verkiezingsdebat in 2010 in de Rode Hoed vergaande uitspraken deed over homoseksuelen.  Delano F. moet ze niet en maakte daar geen geheim van. Niet tijdens het debat en ook later niet toen hij voor de camera’s van AT5 werd geïnterviewd.