De Commissie Evaluatie Afgesloten Strafzaken (CEAS) is recent in opspraak geraakt vanwege haar conclusie dat de telefoontaps in de zaak tegen Hüseyin Baybasin niet waren gemanipuleerd. Die conclusie wekte bij menigeen verbazing omdat de door de toegangscommissie geraadpleegde Amerikaanse deskundigen slechts een kloon van de opslagschijf kregen en het resultaat van hun onderzoek dus minder betrouwbaar lijkt te zijn, terwijl alle deskundigen oordeelden dat in de afgeluisterde gesprekken  onregelmatigheden waren te horen. Niettemin oordeelt de commissie dat “niet kon worden vastgesteld” dat de gesprekken waren gemanipuleerd. Dat laatste is een juridisch handige formulering. Inderdaad kan niet “wettig en overtuigend” worden bewezen dat er sprake is van bedrog. Maar dat is ook niet de vraag. De vraag die de commissie ingevolge haar opdracht heeft te beantwoorden is of er serieuze aanwijzingen zijn dat er sprake is van “foul play”.  En die zijn er. Dat alleen al had voldoende behoren te zijn om opdracht te geven de zaak grondig te onderzoeken. De “verbazing” en “verbijstering” van Adele van der Plas, de advocate van Baybasin, is terecht, maar  ook juridisch onnozel omdat ze het taaltrucje niet door heeft . Juridisch geneuzel op de vierkante millimeter. Ongetwijfeld. Maar wel belangrijk. Het is de […]