De president van de Hoge Raad, Geert Corstens, heeft zich in de strijd geworpen. Hij maakt zich “bezorgd” over de werkdruk van de rechters. Maar dat doet hij op de manier zoals het een beleidsbepalend rechter betaamt. Halfslachtig en weinig zeggend dus. Zijn oproep tot een politieke discussie zou dan ook wel eens contraproductief kunnen zijn. Dat Corstens zich herkent in het protest van de Leeuwardense raadsheren lijkt heel wat, maar veel stelt het niet voor. In de slipstream van de vice-president van het Hof Leeuwarden, Klaas Mollema, wekt hij de indruk dat we ons vooral in de toekomst zorgen moeten maken. De werkdruk is zo hoog dat het “wachten is ”op fouten die daarvan de oorzaak zijn”. Alsof er al niet fouten genoeg worden gemaakt. En dan heb ik het niet eens zozeer over de bekende rechterlijke dwalingen, als de Schiedammer Parkmoord, Lucia de B. etc.. Nee, wie de gepubliceerde rechtspraak van week tot week volgt, en wie regelmatig en met kennis van zaken strafzittingen bijwoont, slaat de schrik om het hart.
