In de zaak Vidgen van 10 juli 2012 deed het EHRM een opmerkelijke uitspraak. Vidgen was veroordeeld wegens betrokkenheid bij drugssmokkel tot vier jaar en drie maanden gevangenisstraf. De veroordeling was vooral gebaseerd op de tegenover de Duitse politie afgelegde verklaringen van een medeverdachte (“M”), die hiervoor al in Duitsland was veroordeeld, maar tegenover de Nederlandse rechter bitter weinig te melden had. Kritische vragen van de verdediging weigerde hij te beantwoorden. Dat mag, ook al is hij getuige. Een getuige moet weliswaar de waarheid vertellen, maar heeft het recht te zwijgen als hij door te praten het risico loopt zichzelf te belasten. En er liep nog een zaak tegen deze medeverdachte die kennelijk met die drugssmokkel te maken had. Vidgen had zonder succes zijn veroordeling tot aan de Hoge Raad aan toe aangevochten. De Hoge Raad vond dat er voldoende steunbewijs was. De Advocaat-Generaal van de Hoge Raad vond van niet en kwam tot de slotsom dat de veroordeling van Vidgen in beslissende mate berustte op de verklaringen van medeverdachte M., zonder dat Vidgen in de gelegenheid was gesteld om M. te ondervragen. Daardoor was het ondervragingsrecht geschonden en was er geen sprake meer van een eerlijk proces. Kort na […]