De laatste novelle van Leo van der Weele borduurt voort op zijn eerdere boeken Congres in Mexico en May. Aldus de achterflap. Maar in ieder geval tot mijn verbazing slaat de schrijver in het slotakkoord een verrassende nieuwe weg in. Een weg die de lezer vol verbazing en nieuwsgierigheid achterlaat en doet verlangen naar meer. Vooral omdat het boek verandert van het verslag van een soort pelgrimstocht naar het verleden in een epos over het leven dat zich langzaam ontvouwt en verdwijnt als een schim wier onsterfelijke ziel verdwaalt. De hoofdpersonen lijken May en Herbert, die in de hiervoor genoemde boeken de eerste viool speelden, verliezen hun identiteit en gaan op in personen die ook in eerdere boeken en onder verschillende namen ten tonele werden gevoerd. Het is aan de lezer om de scala aan personen en identiteiten te ontrafelen. En dan nog is de speurtocht niet beëindigd omdat aan het slot een intrigerend changement de decor plaatsvindt. Daarover later meer. Longarts May en statisticus Herbert hebben elkaar in Mexico leren kennen en in de loop der jaren heeft hun relatie zich verdiept. Ze zijn getrouwd en hebben een dochter, Fleur, die in het boek op de achtergrond blijft. May […]