De eindeloze procedures van ir. Alfred Mol en de toenemende incompetentie van rechters op specialistische rechtsgebieden

Een en andermaal wordt er door of vanuit Den Haag getamboereerd op het feit dat een burger recht op een vlotte afdoening van zijn zaak. En een en andermaal wordt dat recht met voeten getreden. Chipshol kan er over meepraten. Na meer dan 20 jaar procederen sleept deze zaak zich nog steeds voort. Door het OM is hoger beroep ingesteld tegen de vrijspraak van de twee voormalige rechters Kalbfleisch en Westenberg die van meineed worden verdacht. En er loopt een beklagprocedure tegen het sepot van vier andere rechters, die ook bij de vermeende rechterlijke corruptie zouden zijn betrokken.

Een zaak die in dit verband mijn aandacht trok is die van ir. Alfred Mol. De zaak is van een andere orde dan die van Chipshol, maar we zien deels vergelijkbare ziekelijke trekken van ons rechtssysteem terug. De traagheid, maar ook mogelijke partijdigheid en vriendjespolitiek. Anders dan in de Chipshol-zaak voert hier echter de incompetentie van rechters de boventoon. Rechters die te maken krijgen met de beoordeling van een geschil dat ze juridisch niet kunnen plaatsen.

Naar mijn indruk zien we dit steeds vaker in ons land. De verzorgingsstaatgedachte heeft in Nederland steeds meer het karakter gekregen van een overheid die de burgers insnoert in een woud van regelgeving. Regelgeving die te vaak te specialistisch is, waardoor de handhaving trekken van willekeur vertoont en bijna niemand het slagveld nog overziet. De heer Mol is al vanaf 1980 bezig civiel te procederen tegen de overdracht van eigendomsrechten van software. Juridisch gezien gaat het in de kern om overdracht van auteursrechten. Auteursrechten die betrekking hebben op de ontwikkeling van software voor een ingewikkeld computerprogramma.

Laat ik het daarbij houden. Diegenen die geïnteresseerd zijn in de technische details kunnen te kust en te keur gaan op de website http://alfred-mol.vpweb.be/. Mij gaat het er in deze column vooral om de aandacht te vestigen op het feit dat een zaak zich  zo lang kan voortslepen en de consequenties die dat met zich meebrengt. Die zaak klemt te meer omdat ook het EHRM al in 2008 ons land vanwege de enorme trage rechtsgang in deze procedure fors op de vingers heeft getikt. Maar dat is wel vaker gebeurd en lering trekken we er kennelijk niet uit. De heer Mol procedeert nog steeds.

Een chronologisch overzicht van zijn lijdensweg:

Wie deze chroniqueu scandaleuze leest, moet wel tot de conclusie komen dat het gaat om een erg ingewikkeld juridisch probleem. Nou dat valt nog enigszins mee.

Het computerprogramma is in de periode 1968-1970 ontwikkeld door een aantal wetenschappers aan de Polytecnico in Milaan en gaat over “stoomkraken”. Zij beschikken over de auteursrechten. De heer Mol is specialist op het gebied van stoomkraken. Hij werkte van 1970 -1978 bij KTI BV, een ingenieursbureau dat zich toelegt op ontwerpen en bouwen van installaties voor de petrochemische industrie.  Nadat Mol als een soort klokkenluider de top van het  bedrijf van corruptie beschuldigde, was hij de gebeten hond. Hij had zich inmiddels gevestigd als zelfstandig adviseur en kreeg vanaf 1980 de volle juridische laag over zich heen.

KTI BV is omstreeks 2000 in rechte opgegaan in Technip Benelux BV en begint juridisch vanuit de heup te schieten. Mol wordt inbreuk op auteursrecht en misbruik van geheime knowhow verweten. Hoewel het onduidelijk is wie het auteursrecht heeft – er was een groot aantal wetenschappers bij betrokken en de namen van de rechthebbenden fluctueren nogal eens in de stukken – wordt door het Hof als bij toverslag een zekere Pierucci als één van de rechthebbenden aangewezen, hoewel voornoemde Pierucci niet bij de oorspronkelijke versie betrokken lijkt te zijn geweest.  Het Hof neemt dat (aanvankelijk) klakkeloos over. Los daarvan, is de juridische opponent van Mol uiteraard uitsluitend gebaat bij een overzichtelijk aantal auteursrechthebbenden en wel precies diegenen met wie zij de licentieovereenkomst hebben gesloten. Het Hof lijkt, bij gebrek aan kennis, met alles genoegen te nemen van wat van die zijde op dit punt te berde wordt gebracht.

Een aantal hoogleraren van de Polytecno, onder wie één die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet bij de ontwikkeling van de oorspronkelijke software was betrokken, wordt als rechthebbende aangemerkt en gaat als het ware met de eer strijken. Een procedure moet toch zin hebben, niet waar? Maar het wordt nog wranger voor Mol. Wranger vooral, zo lijkt het, omdat het Hof er geen kaas van heeft gegeten en maar wat aan klungelt. Zowel Technip Benelux BV als rechtsvoorganger KTI BV hebben nimmer een samenwerkingsverband gehad met de wetenschappers aan de Polytecnico. Dat samenwerkingsverband was wel aangegaan door Pyrotec NV en heeft tot 1979 geduurd. KTI is echter een ander bedrijf dan Pyrotec NV.

Pyrotec NV, de Curaçaose zustermaatschappij van KTI BV sluit in 1980 een licentieovereenkomst met een drietal wetenschappers. Op dat moment komt Pierucci nog niet in het beeld voor. In 1985 verlengt Pyrotec NV de licentieovereenkomst voor nog eens 5 jaar de licentieovereenkomst. Als gevolg van belastingfraude in Nederland en België wordt 1989 Pyrotec NV in 1989  geliquideerd. In 1989 sluit Pyrotec BV (dus niet Pyrotec NV maar een andere firma) een overeenkomst met Dente, Ranzi en Pierucci. Losco, eerder opgevoerd als een van de auteursrechthebbenden wordt (merkwaardig genoeg) niet genoemd in deze overeenkomst. Kafkaëske verwarring. Niet voor het Hof dat traag, maar onverdroten verder doolt.

(Wordt vervolgd)

Copyright@Wedzinga2013