Wraking rechtbank Robert M. zat er aan te komen
Het klunzige pleidooi van de advocaat van Joran van der Sloot
13 januari 2012Uitspraak Hoge Raad laat geen ruimte voor spreekrecht ouders in zaak Robert M.
13 maart 2012
In een eerdere column op crimesite gaf ik al een schot voor de boeg. De vele (vermeende) slachtoffers van Robert M. hebben geen spreekrecht en de ouders ook niet. Daarmee kun je het hartgrondig eens of oneens zijn, maar de wetgever heeft het nu eenmaal zo geregeld. Hierin komt verandering, maar dat is toekomstmuziek. Handen af dus van dat spreekrecht, hoe zeer je het de ouders ook zou gunnen.
Waarom heeft dan de rechtbank het risico genomen om die wettelijke regeling uit te breiden? Natuurlijk, het is een sympathieke gedachte, maar het is ook koren op de molen van de verdediging. Want een rechter die op de stoel van de wetgever gaat zitten, gaat zijn boekje te buiten. In mijn column schreef ik al dat de rechtbank Amsterdam door deze wilde beslissing haar eigen rechterlijke onpartijdigheid op het spel zet. En zie daar, vanmiddag is de rechtbank door de advocaten van Robert M. gewraakt. Verdedigingstechnisch en strategisch gezien een voor de hand liggende zet.
Het verzoek zal met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid worden afgewezen. Daarvoor ligt de zaak te gevoelig en is invloed van de media te groot. Leg het maar eens uit aan de buitenwacht dat je de rechters die zo’n sympathieke beslissing nemen van de zaak haalt. Maar daarmee is de kous niet af. Ook de advocaten van Robert M. beseffen dat de kans op succes te verwaarlozen is. In het Nederlandse strafprocesrecht is het een uitzondering dat een wrakingsverzoek wordt gehonoreerd. En als het wordt toegewezen, is het vaak om de verkeerde reden, zoals in de zaak Wilders. Wrang, maar waar.
Maar de advocaten van Robert M. kijken verder dan deze rechtbank. De slag is daar al verloren. Maar in de verte gloort het EVRM en het EHRM. En daar is het ze, denk ik, om te doen. Wellicht scoren ze met dit punt bij de Hoge Raad, die nog zeer recentelijk besliste dat uitbreiding van het spreekrecht een zaak van de wetgever en niet van de rechter is. En als het bij de Hoge Raad niet lukt, kan de winst bij het EHRM worden behaald. Is van een eerlijk proces nog sprake als een rechtbank de wet aan haar laars lapt en zich op voorhand al zo opstelt?
Ik kan deze rechtbank werkelijk niet volgen. Ja, menselijk gezien wel. Maar juist daarom zou je dat risico niet moeten en mogen lopen. Nu lijkt er geen weg terug en voorzie je de verdediging van munitie. Hoe dom kun je zijn?!
