De visie van de PVV op het terrein van strafrecht en veiligheid

Veiligheid en straffen staan bij de PVV hoog in het vaandel. Ze gaan in zekere zin zelfs hand in hand. Hoe meer en vooral hoe hoger c.q. zwaarder wordt gestraft, hoe veiliger het wordt. Dat althans is de hoop en verwachting die uit de voorstellen van de PVV spreekt. De vraag rijst wat met dit laatste wordt bedoeld. Gaat het om het gevoel van veiligheid of gaat het om het terugdringen van de criminaliteit. Vermoedelijk gaat het de PVV om beide. Zo gezien is de leidende gedachte dat straffen preventief werkt. Een gedachte waarop veel af te dingen is. Maar een wetenschappelijk discours is voor dit weblog niet geschikt en zal vermoedelijk ook geen weerklank vinden bij de aanhangers van Wilders. Die vinden het huidige strafklimaat in ons land sowieso te mild en zullen niet ontvankelijk zijn voor argumenten en nuances in een debat over de werking van straffen.

Voor zover het de bedoeling is om het gevoel voor veiligheid te vergroten, is het maar zeer de vraag of hoger straffen daaraan een bijdrage kan leveren. Dat gevoel berust mijn inziens vooral op het beeld dat door de media wordt opgeroepen. Als de roep om harder en zwaarder te straffen in de praktijk in daden wordt omgezet, zou het effect wel eens averechts kunnen zijn Want de burger die in de krant van Wakker Nederland in de vroege ochtenduren weer eens leest dat een crimineel twintig jaar gevangenisstraf heeft gekregen voor een geweldsmisdrijf, zal zich daardoor vermoedelijk niet veiliger gaan voelen. Zeker niet wanneer die krant pagina na pagina uitpakt met berichten over criminelen die tot zware straffen zijn veroordeeld. En die kans is bepaald niet denkbeeldig, want strafrecht en criminaliteit verkoopt goed en toepassing van het strafrecht zal zeker toenemen. Want zoveel is zeker, in de visie van de PVV zal het strafrecht zeker geen ultimum remedium zijn, wat het nu overigens ook al niet is. Integendeel, het strafrecht zal te pas en te onpas worden toegepast. Het is immers volgens de PVV het meest geschikte medicijn om criminaliteit aan te pakken. 

De visie van de PVV is in het partijprogramma is terug te vinden onder de kop “Keiharde aanpak criminaliteit en terrorisme”. Maar daar vinden we geen visie, maar een aantal onbezonnen, losse gedachten over de strafrechtelijke aanpak van criminaliteit en terrorisme. Gedachten die even simplistisch als draconisch zijn en zullen leiden tot een voortwoekerende verwording van het rechtsstatelijk karakter van de strafrechtshandhaving. De angst voor allochtonen en criminaliteit wordt vertaald in eendimensionale voorstellen, waarin een enorm politie- en justitieapparaat de strijd tegen de criminaliteit aanbindt en rechters vooral worden gezien als een noodzakelijk verlengstuk van justitie. Een verlengstuk dat naar de pijpen van de wetgever moet dansen. Door het introduceren van een systeem van minimumstraffen en het inperken van het aantal strafmodaliteiten wordt de rechter gedwongen om binnen een bepaalde bandbreedte te opereren. De Trias Politica is dan helemaal voorgoed verleden tijd. We krijgen een stelsel waarin de wetgever zich steeds indringender gaat bemoeien met het strafrecht en nog meer dan nu al het geval is strafvorderlijke bevoegdheden en dwangmiddelen toedeelt aan politie en justitie. Een stelsel dat ons naar een corrupte politiestaat zal leiden.

 Opvallend is dat de PVV onderscheid maakt tussen criminaliteit en terrorisme. Een terrorist is dus geen crimineel. Voor misdrijven en overtredingen worden minimumstraffen ingevoerd en na drie zware geweldsmisdrijven volgt levenslange gevangenisstraf. Wat een geweldsmisdrijf is, wordt niet duidelijk. Omdat er in het programma onderscheid wordt gemaakt tussen geweldsmisdrijven en zedenmisdrijven, geldt de verplichting tot het opleggen van levenslange gevangenisstraf dus niet in geval van veroordeling van bijv. een serieverkrachter. Maar er is vanuit criminologisch perspectief veel voor te zeggen om ook zedenmisdrijven als verkrachting en aanranding als geweldsmisdrijven terubriceren. Aangenomen mag worden dat dit ook de bedoeling is van de PVV, maar dat komt dan niet uit de verf.

Omdat de korting van demaximumstraf in geval van poging tot misdrijf wordt afgeschaft, ligt het in de rede dat degene die drie pogingen tot zware geweldsmisdrijven op zijn kerfstok heeft, een levenslange gevangenisstraf staat te wachten. Dan is het hek van de dam. Want het is schering en inslag dat er zeker in het weekend nogal wat vechtpartijen plaatsvinden, waarbij niet alleen de blote vuisten te pas komen. Dan is er al gauw sprake van poging tot doodslag c.q. poging tot zware mishandeling en drie keer is scheepsrecht. Maar elke medaille heeft zijn keerzijde. Want door een drastische toename van het aantal levenslange gevangenisstraffen, zal deoverheid op den duur wel gedwongen worden om een detentiebeleid voor deze mensen te ontwikkelen.

Wat voor de poging geldt, zal logisch geredeneerd ook voor de deelneming hebben te gelden. Dus ook de medepleger en de medeplichtige van een zwaar geweldsmisdrijf zijn na drie keer de klos. Maar in het partijprogramma van de PVV wordt in het midden gelaten wat degene die behulpzaam is bij het plegen van zware geweldsmisdrijven staat te wachten. Ook levenslang? Misschien niet voor de medeplichtige, omdat met geen woord wordt gerept over de afschaffing van de strafkorting voor de medeplichtige. Dat lijkt inconsistent omdat de medeplichtige er beter vanaf komt dan degene die er op uit is om zwaar geweld te plegen, maar daar zijns ondanks niet in slaagt en niet verder komt dan een strafbare poging.

Waar de medeplichtige wel recht houdt op strafvermindering, zal de criminele intentie bepalend zijn. Dat zou het verschil in benadering kunnen verklaren, maar het zou tot ongerijmde gevolgen leiden. Want het zou betekenen dat ook degene die slechts bij voorbereidingshandelingen is betrokken, voor het volle pond aansprakelijk is en dat degene die uitlokt tot een zwaar geweldsmisdrijf na drie keer zijn testament kan opmaken. De strafrechtelijke aansprakelijkheid wordt steeds verder naar voren geschoven en de grenzen tussen poging, deelneming en voorbereiding vervagen of verdwijnen. Gratie zit er volgens mij niet in. Waar de wetgever heeft gesproken, heeft de Koningin te zwijgen. Een sympathieke, republikeinse invalshoek. Jammer voor de Koningin, die al zo weinig te doen heeft.

Recidiverende Marokkaanse straatterroristen met dubbele nationaliteit, komen er merkwaardig genoeg veel genadiger van af. Dat betekent dat het verwijt van haatzaaierij en groepsbelediging aan het adres van Wilders op dit punt wellicht toch ten onrechte is. Die terroristen zijn in de eerste plaats geen criminelen en dus is het ook terecht dat zij geen levenslange gevangenisstraf krijgen. In plaats daarvan worden zij blijkens het partijprogramma gedenaturaliseerd en uitgezet. Dat is omgekeerde discriminatie. Het is immers te gek voor woorden dat als een groep Nederlanders regelmatig slaags raakt met een groep Marokkanen, de Nederlanders tot in lengte van jaren in de cel moeten zitten, terwijl de Marokkanen met dubbele nationaliteit worden getransformeerd tot autochtone Marokkanen en op staatskosten een vliegticket krijgen. Datzelfde vooruitzicht wacht overigens iedere niet-Nederlander die een misdrijf pleegt. Zij worden in de voorstellen van de PVV direct het land uitgezet. De strafrechter komt er niet aan te pas, zo lijkt het. Rest de vraag wat er moet gebeuren met de “autochtone” Nederlander die een dubbele nationaliteit heeft. Daar zoueigenlijk straf op moeten staan.

Diegenen die tot levenslange gevangenisstraf zijn veroordeeld, worden gelukkig niet aan hun lot overgelaten. Zij mogen zich verheugen in het gezelschap van terroristen die “administratief” zijn gedetineerd. Het Ierse model. Aan deze vorm van detentie zijn geen nationaal-wettelijke grenzen gesteld en die terroristen mogen dan wel geen criminelen zijn, zij verdwijnen wel achter de tralies zonder duidelijk perspectief op een terechtzitting. De wettelijke termijnen voor de voorlopige hechtenis gelden immers niet. Nu maar hopen dat politie en justitie niet op basis van vage vermoedens een burger als terrorist oppakken, maar ik vrees dat die hoop ijdel is. Want het is volstrekt onduidelijk wat onder terrorisme moet worden verstaan en een ieder loopt het gevaar dat hij als zodanig wordt gebrandmerkt. Maar goed, het is in ieder geval prettig voor diegene om te weten dat hij administratief vastzit en geen crimineel is. De PVV gaat er daarbij vermoedelijk vanuit dat het EVRM niet van toepassing is, maar ik vrees dat het EHRM zich van deze “Etikettenschwindel” niets zal aantrekken en Nederland op de vingers zal tikken.  Jammer!

Politie en justitie krijgen het druk. Erg druk. Door het gedoogbeleid wordt een fikse streep gezet en de coffeeshops worden gesloten. Voordeur en achterdeur verdwijnen. Er is maar een deur, namelijk de celdeur. En die deur zal voormenigeen open staan. Tot de doelgroep behoren namelijk in ieder geval degenen die een bijstandsuitkering hebben en wat bij proberen te verdienen door thuis te telen. Zij krijgen in de voorstellen van de PVV tien jaar lang geen uitkering. Zo lang een telende uitkeringstrekker vastzit, is er geen vuiltje aan de lucht, maar als hij binnen tien jaar vrij komt, wacht dehongersdood. En als klap op de vuurpijl moeten zij ook nog het voordeel terug betalen. Dat wordt dus weer zitten. Daar staat tegenover dat diegen van deze doelgroep van de PVV die uit de handen van politie en justitie weet te blijven, spekkoper is. Want de prijzen zullen enorm worden opgedreven en doordat de coffeeshops uit het zicht verdwijnen en als gevolg van de klopjacht van politie en justitie een heel regiment thuistelers in de gevangenis zit te blowen, hebben de vrije jongens het rijk alleen. De hele dag telen en platte Petten omkopen.

En zo wordt hetkabinetsbeleid datal jaren geleden is ingezet, in wezen gecontinueerd. Er is dus niets aan de hand. Meer politie en justitie, met meer bevoegdheden. En een strafrechter die in de touwen hangt. Hogere straffen en een toenemende criminaliteit. Een systeem gebaseerd op angst. 

Copyright@Wedzinga2010